http://dusunceuretelim.blogspot.com
Bu gün,
Üçüncü gün.
Her sabah köyden,
Toz toprak içinde,
Kamyon üzerinde,
Kasabaya gidiyorum.
Oturup amele kahvesinde,
Gevrek simitle,
Bir çay içiyorum.
Sonra,
Yüce devletin kapısına varıp,
Askerlik yoklamam çıkmadı diye,
Tekrar ahvalimi soruyorum.
Memur yüzüme bakmadan,
Yarın gel diyor.
Dönüş paran,
Yemek paran var mı,
Onu tabiki bilmiyor,
Düşünüp sormuyor.
Çünkü tısıl tısıl yılan gibi,
Burnundan soluyor...
Alamadık gene tecil belgesini,
Üçüncü gün öğrendim,
Nüfusa gideceğimi.
Büyük bir saygı ile vardım,
Nüfus memuruna.
Adımı,soyadımı,köyümü söyledim ona,
Neden sonra kalktı şöyle yerinden,
Bir nefes çekti derinden derinden.
İskarpin demirleri,
At nalı gibi,
Tik tak tik tak yürürken,
Koca kaplı defteri karıştırdı şöyle,
Kafasını kaşıyarak seslendi hergele.
Sağa sola,
Laflar sallamaya başladı,
Rastgele...
Kafa kağıdımla,
Öğrenim belgemi verdim,
Mühendislikti eğitimim.
Biraz daha salladı başını,
Söyledi hemen.
Nüfusta bulamadım kaydını,
Köyden şahit getirmen lazım,
İspatlaman lazım yaşadığını,
Yok senin gibi birisi,
Ne ölüsü,ne dirisi...
Dördüncü gün gene geldik kasabaya,
Hemde iki şahitle.
Yazıldı çizildi,
Nüfusa kayıt yapıldı,
Yaş yirmi bir di,
Askerlik tecil edildi...
Heyy garip ülkemin,
Horlanan vatandaşları.
Bunlar seni bilmezler,
Beni bilmezler,
Onları bilmezler,
Köylüyü görmez,
Garibi dinlemezler.
Devleti sülük gibi emerek,
Kimseyi iplemezler.
Bir kelimelik cevabı,
Üç günde vermezler.
Bunu da,
Hizmet zanneder,
Adaletsiz zalimler.
Keneler...
Hasan Arpacı,1975,Ortalıca,Tosya
