Senin için,
Kös dağından büyüksün dediler.
Yoktan var,
Vardan yok ediyor,
Şunlara, şunlara inan;
Uzak dur bazılarından,
Ne yaparsan yap,
Çocuksun,
Seni korur dediler.
Her yeri bomboş,
Kafama bir din yüklediler.
Aynı dine inanan,
Aynı namazı kılan,
Bir yığın insan,
Farklı yaşadığı zaman,
Köyde olsa,
Çocuğum ama,
Kafam darma duman.
Anlayamadım bunu bir türlü,
Dünyamı alt üst ettiler,
Kaderle kazayı,
Yanlış öğrettiler.
Çobanlıkta azığımı,
Söğüt dalına emanet ettim.
Kuşlar gelip yediler,
Sandım ki,
Seni ihmal ettiler.
Ezberledim büyük hevesle,
Bir yığın arapça kelime,
Manasını bilmeden,
Hiç bir şeyi görmeden,
Kalbe sevgi,
Beyne bilgi girmeden,
Öğren babam öğren.
Hayvanlar kendi arasında,
Anlaşıyorlar pekâlâ,
Çobanız en başında,
Henüz sekiz dokuz yaşında,
Bizimde onlardan,
Farkımız yok aslında,
Herkes kendi havasında.
Ne zamanki okudum,
Türkçesini dokudum,
Allah'ın varlığını,
İşte o zaman anladım.
Sonunda şimşeklerle,
Uykudan da uyandım.
Sen yücesin Allah’ım,
Varlığına inandım..!
H.Arpacı,1972,Ankara
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder