Çukur yaylasında,
Benim en büyük sırdaşım,
Gece gündüz haldaşım,
Benim gibi derbeder,
Yorgun erik ağacım...
Sağ yanında dağ gibi ceviz,
Sol yanında ay gibi armut ağacı.
Birisi gökyüzünde bulut,
Diğeri düz ovada umut gibi.
Cevize;
Rüzgârı görünce hışırtısından,
Armuda;
Gıcır da gıcırtısından,
Yanaşamazsın, dokunamazsın.
Ama biz erikle birlikte,
Meltemle sallanırız,
İkimizde biriz,
Çünkü biz garibiz...
Kimse ona rağbet etmez,
Ceviz,elma,armut arasında.
Gövdesine kurt girmiş,
Yosun tutmuş tabanında.
Zaten ömrü ne kalmışki,
Şunun şurasında...
Gene baharda çiçekler açacak,
Yaza erik vereceksin.
Ya marmelat yapacaklar,
Ya da meyveni kurutacaklar.
Ya hediye olacak,
Ya da satılacaksın.
Yüreğindeki parçalardan,
Sırılsıklam âşıklar gibi,
Bir daha kopacaksın.
Gene geçmişin ardından,
İnleyip ağlayacaksın...
Bir sonbahar günü,
Donuyorken soğuktan,
Bir şeyleri gördüm uzaktan,
Yaşlanmış, dalları kurumuş sandılar,
Biz çocuklara sormadılar.
Baltayı bir sağdan, bir soldan,
Vurdukça,vurdular.
O heybetli cevizle,armut,
En az,
Benim kadar ağladılar.
Sonunda onu da,
On paralık odun gibi,
Sobalar da yaktılar.
Gelecek bahar da yiyecek,
Erikte bulamadılar.
Güya insandılar...
Hasan Arpacı,1977,Ortalıca,Tosya
