Senin yetiştirdiğin, ayva bu yıl çok verdi,
Yiyenler yedi gitti, artanlar yerde kaldı.
Bıraktığın konakta, sıvalar dökülmekte,
Her gören üzülmekte, duyan elemde kaldı.
Kiraz ağaçlarında bilinmedik hüzün var,
Vişne ile beraber hepsi matemde kaldı.
Serçeler sabahları yüzünü gözlemekte,
Güvercinler sesini sorup özlemde kaldı.
Asmalar üzüm vermez erikler küstü sanki
Bütün canlar cananlar hepsi düzlemde kaldı.
Ambar ‘la samanlık ‘ta eve bakıp çürüyor,
Yaşamdan umut kesti her şey dünlerde kaldı.
Soldu bahçendeki bütün dallar çiçekler,
Umut belki baharda, belki güllerde kaldı.
Sen gidince buradan hazan vakti başladı,
Çimen, yaprak tarumar huzur yellerde kaldı.
Sen gülünce göklerin mavisi sallanırken,
Bulutlar yere indi sular sellerde kaldı.
Ali, Ayşe, Hakan’da sözlerini solladı,
Yeşiller orman oldu gözler eylemde kaldı.
Topraktan gelenlerde toprağa dönecekler,
Herkes bunu bilse de sevgi dillerde kaldı.
Hasan Arpacı,2016,Ortalıca,Tosya
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder