Senin saraydaki halleri bilsen,
Her yer yemyeşil otlar büyümüş.
Böcekler ayakta asmalar dilli,
Karıncalar toptan eve yürümüş.
Seni gördüğünde kaçan fareler,
Kabadayı olmuş birde bilseler,
Bıraktık her şeyi alıp yemezler,
Artanlar bahçede kalmış çürümüş.
Ayva ile armut soruyor seni,
Muşmula bekliyor selam vermeni,
Unutmuyor bunlar emek vereni,
Üvez ağacını kuşlar bürümüş.
Bu gün gene seni analım dedik,
Diktiğin meyveyi birlikte yedik,
Sonunda sana da rahmet eyledik,
Yaşanan tek gerçek gene ölümmüş.
Annem....
Hasan Arpacı,2016,Tosya, Ortalıca
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder