Daha dün çöplerden ekmek toplayan,
Çocuğu görünce Muz’u düşündüm.
Yanında nur yüzlü bir kadın vardı,
Bacağında eski protez gördüm.
Bir domates buldu uçtu sevinçten,
Elma kabuğunu bulunca birden,
Bir oturdu taşa... mutlu yemekten,
Bunu izleyince kendimi buldum.
Ayağında çorap sırtında kaban,
Kazak olmasa da, destanlar yazan,
Bir söyler,pir söyler sanırsın ozan,
Onu dinleyince ruhuma döndüm.
Anne çalışırken vardı kenara,
Başladı orada ders çalışmaya,
Yazıyordu devlet babadır ama,
Göz ucuyla bakıp kahredip durdum.
Telefonum çaldı açıp bakarken,
Bir süzdü ki şöyle iş konuşurken,
Ben ona sormayı tam düşünürken,
Ekmek ikram etti, kalpten vuruldum.
Kader yazan, kader koyar içinde,
Bir gün gelir sana başka biçimde,
Şaşırırsın belki onu seçimde,
Deyince ağladı; kabardı duygum.
Çocukta; elmayı soyarak yermiş,
Babayı zamansız nura göndermiş,
Kalbin yarısını toprağa vermiş,
Bunları anlattı bir garip oldum.
Hasan Arpacı,2012,Ataşehir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder